32/49
Çinli bir kadın, şarkı ve dansla müreffeh Belle Epoque’u kutlayarak sessizce kendi başına yaşıyor. Kadın başrolün film boyunca tek bir diyalog satırı yok. Jia Zhangke’de hoşuma giden şey, Çin sineması çalışmalarının çok ilginç olması ve Çin’deki diğer film yapımcılarından çok farklı olması. Birçok yönden, özel dijital kamera yaklaşımlarının kullanımı, temalara, müziğe, karakterlere ve mekanlara yaklaşımlar. Bu film, belgesel ve kurgusal tarzda kariyerinin bir ifadesi gibi hissettiriyor, büyüleyici bir deneyim. Arşiv görüntüleri kullanarak ve doğrusal olmayan kurgu ve kurgu olmayanı harmanlayarak, Zhangke, inanılmaz sunumlar ve keşfedilen temalarla dolu melankolik ve avangart bir hikaye ve atmosfer sunuyor. Karakterlerin sunumu, oyunculuk, müzik ve diyaloglar gerçekçi hissettiriyor ve neredeyse bir bireyin günlük hayatını ve insan doğasını izliyormuşsunuz gibi. Zhao Tao, gösterildiği her sahnede doğal performansı ve diliyle parlamaya devam ediyor. Müzik seçimi ilgi çekici ve tüm senaryo Jia Zhangke’yi izlemek yerine kurgu ama bence muhteşem.
Leave a Reply